به گزارش تارا نیوز، زهره رزمی آذر؛ گاهی باید مکث کرد؛ نه برای گذشته، بلکه برای امروز.

شهدای البرز فقط روایت‌های قاب‌شده روی دیوار نیستند؛ آن‌ها نشانه‌اند. نشانه‌ای از انتخاب، از ایستادن در لحظه‌ای که راه ساده‌تر وجود داشت اما انتخاب نشد.

کنکاش در زندگی آنها، اگر صادقانه باشد، باید آرامش ما را به‌هم بزند، نه اینکه فقط احساس خوبی بدهد.

کنگره شهدا قرار نیست ما را صرفاً به گذشته ببرد؛ اگر چنین شود، مأموریتش ناتمام مانده است. پرسش اصلی اینجاست که این روایت‌ها امروز با ما چه می‌کنند؛ در زمانه‌ای که تصمیم‌ها پیچیده‌تر شده‌اند، مصلحت‌ها پررنگ‌ترند و شجاعت اغلب به تأخیر می‌افتد.

شاید کنکاش واقعی از همین‌جا آغاز شود؛ از مقایسه خاموش خودمان با آنها، نه برای داوری و نه برای حسرت، بلکه برای فهمیدن اینکه اگر آن ایستادگی امروز معنا دارد، ردّ آن باید در انتخاب‌های کوچک و بزرگ ما دیده شود.

برگزاری کنگره شهدای البرز صرفاً یادآوری نام‌ها نیست؛ تلاشی است برای زنده نگه داشتن معیارهایی که یک جامعه بدون آنها دچار فراموشی تدریجی می‌شود.

این کنگره فرصتی شد تا مفاهیمی چون ایثار، مسئولیت و انتخاب آگاهانه از قالب شعار خارج شود و در قالب روایت، تصویر و تجربه به نسل امروز منتقل گردد؛ گذشته را به اکنون پیوند بزند و شهدا را نه به‌عنوان خاطره‌ای دور، بلکه به‌مثابه معیاری برای سنجش رفتار امروز بازتعریف کند.

در واقع، کنکاش در زندگی و مسیر شهدای البرز یادآور این حقیقت بود که امنیت، پیشرفت و آرامش امروز، محصول انتخاب‌هایی است که آسان نبوده‌اند.

این کنگره فرصتی برای بازاندیشی جمعی فراهم کرد؛ اینکه هرکدام از ما در نسبت با این میراث، امروز چه مسئولیتی بر عهده داریم.

ده روز با کنگره شهدای البرز

عکس/زهره رزمی آذر

ده روز کنگره شهدای استان البرز با حضور خانواده‌های معظم شهدا و ایثارگران، مسئولان استانی و کشوری و شهروندان استان البرز در ورزشگاه شش‌هزارنفری انقلاب کرج برگزار شد؛ ماراتنی که دل‌های بسیاری از مردم را با خانواده‌های شهدا همسو کرد. این برنامه‌ها نه فقط برای یاد گذشته، بلکه با نگاه به آینده‌ای مبتنی بر ایمان، شجاعت و پیوند ملی شکل گرفت.

حضور گسترده مردم، به‌ویژه بانوان، شور و اشتیاق خاصی به کنگره بخشید و فرصتی کم‌نظیر فراهم کرد تا بار دیگر پیوند مردم با آرمان‌های انقلاب و فرهنگ ایثار و شهادت به نمایش گذاشته شود.

در بخشی از این همایش، بیش از هزار هنرمند مشارکت داشتند و فیلم سینمایی «پل» برای نخستین‌بار در البرز و در دل کنگره شهدای استان به نمایش درآمد.

در جریان این برنامه‌ها، آنچه بیش از هر چیز دیده می‌شد، مکث آدم‌ها بود؛ مکثی کوتاه اما معنادار. صداهایی که نام شهدا را آرام و سنگین تکرار می‌کردند، اشک‌هایی که بر پهنای صورت شرکت‌کنندگان می‌لغزید و نوای «حیدر حیدر» که دیوارهای ورزشگاه را می‌لرزاند، روایت‌هایی را زنده کرد که گمان می‌رفت در آرشیوها مانده‌اند. پرچمی که بر پیکر پاک شهدا آرام گرفت، گذشته را به متن امروز آورد.

شاید ارزش واقعی این مراسم در همان قاب‌های ساده نهفته باشد؛ جایی که آدم‌ها برای چند دقیقه نه مسئول‌اند، نه خبرنگار و نه تماشاگر؛ فقط انسان‌هایی هستند که نام‌هایی را می‌شنوند و ناخواسته با یک پرسش روبه‌رو می‌شوند: اگر امروز همان انتخاب پیش روی ما بود، چه می‌کردیم؟

همین پرسش است که یادآور می‌شود تاریخ تنها برای مرور نیست؛ برای توجه است. کشوری که همواره در معرض تهاجم روایت‌ها و جنگ رسانه‌ای بوده، بیش از هر زمان نیازمند ایستادن است؛ ایستادنی که با ایمان، آگاهی و مسئولیت معنا پیدا می‌کند.

پرده‌ای دیگر از فیلم کنگره، هجوم و ناامنی و داعش زمانه را یادآوری می‌کند؛ از صدای گلوله تا اضطراب مادرانه، از آتش جنگ تا آرامش گمشده.

در ادامه این تصاویر، همان جنگ دوازده‌روزه‌ای را به نمایش گذاشت که ناامنی را دوباره تا مرز شهرها آورد؛ روزهایی که تهدید، محسوس و واقعی شد و امنیت، بار دیگر بهایش را نشان داد.

روایت جنگ ۱۲ روزه، در این قاب‌ها زنده بود؛ جنگی که فقط در میدان نظامی نگذشت، در دل خانه‌ها، در نگاه مردم و در انتخاب‌ها جریان داشت.

و درست آنجا که تصویر به امید و ظهور گره خورد، کنگره یادآوری کرد که این روایت متوقف نشده است؛ جنگ تمام نشده، فقط شکلش عوض شده و ادامه‌اش، به انتخاب‌های امروز ما سپرده شده است.

آنگاه که همه‌چیز رو به خاموشی می‌رفت، تصویر آینده‌ای روشن و صلح‌آمیز بر پرده نشست؛ وعده‌ای که تنها ظهور موعود و انتخاب امروز ما می‌تواند آن را محقق کند.

و در پایان، روایت شهدا از همین‌جا ادامه می‌یابد؛ از انتخاب‌های امروز ما.