در این یادداشت که به قلم زهره رزمی آذر مدیر مسئول پایگاه خبری تارا نیوز نوشته شده است بحث فرزند آوری و مشکلات اقتصادی و نقش زن ایران را بررسی می کنیم.

در خیابان‌های شهر، مادرانی را می‌بینیم که با دست پر از کتاب مدرسه فرزند و کیف خرید، بین خانه و محل کار در رفت‌وآمدند. این تصویر، پشت خود آمارهای رسمی دارد: نرخ تولد در سراشیبی، ازدواج به سال‌های دور از جوانی منتقل شده و آمار طلاق رو به رشد است. این‌ها فقط داده نیستند، بلکه فرآیند آرام فرسایش بنیان‌های یک تمدن‌اند.

چرا مسئولان بحران جمعیت را به جلسه‌های طولانی و گزارشی محدود کرده‌اند؟ کدام پروژه جدی برای تأمین مسکن جوانان، ایجاد اشتغال پایدار یا پوشش حمایتی خانواده‌ها روی زمین اجرا شده است؟ وقتی ستون کشور یعنی خانواده، این‌چنین بی‌پشتوانه در برابر فشارهای اقتصادی و فرهنگی قرار می‌گیرد، نتیجه طبیعی آن انقباض جمعیت و کاهش امید اجتماعی خواهد بود.

زن ایرانی در این میدان بی‌تدبیری همچنان پابرجاست

زن ایرانی در این بی تدبیری ها بار غوغای خانه و زمانه را با لبخندی خردمندانه بر دوش می‌کشد. او مدیریت اقتصادی را با هنر تربیت فرزند و حفظ پیوندهای عاطفی درهم می‌آمیزد و شأن خانواده را بالا نگه می‌دارد. اما هیچ سنگری، بدون تدارک و پشتیبانی، نمی‌تواند تا ابد پابرجا بماند. ظرفیت این ایستادگی انسانی، سقفی دارد؛ و اگر تدبیر مسئولان کوتاه بیاید، این سقف فرو می‌ریزد.

خانه، اولین سنگر تمدن است و زن، دروازه‌بان این سنگر. او همان‌قدر که نیازمند حمایت مادی است، به پشتیبانی فرهنگی و اجتماعی نیاز دارد تا فضای خانواده تبدیل به میدان رشد نسل بعد شود. سیاست‌گذار باید بفهمد که حل بحران جمعیت، فقط تشویق به فرزندآوری نیست، بلکه ساختن بستر امن برای زندگی است؛ بستری که در آن زن و مرد، مشترکاً آینده را بسازند.

امروز، حیات تمدن آینده از خانه همین زنان آغاز می‌شود؛ زنانی که در سکوت روزمره، بار فردا را بر دوش دارند. چشم آن‌ها به تدبیر مسئولان دوخته شده و هر تصمیم درست، می‌تواند موجی از امید و حیات را در خانه‌ها جاری کند. این بحران، بیش از آنکه عددی باشد، آزمایش مسئولان و میزان وفاداری‌شان به بنیان خانواده است.