به گزارش تارا نیوز، زهره رزمی آذر مدیر مسئول پایگاه خبری تارا نیوز، از کودکان و مادران شهید فلسطینی در غزه سخن می گوید زمانی که بمب های رژیم صهیونیستی کودک کش غزه و بیمارستان المعمدی را به خاک و خون کشیدند.

کودک در آغوش مادر می لرزد، فریاد می زند «اُمی» دست بر گونه های خاکی اش می کشد، اما مادر نفس ندارد، ستاره اش بی لبخند نگاهش می کند.
کودک بی پناه سر بر شانه مادر آویخته است، فریاد می زند و می گرید! «اُمی»

خانه تل خاکی شد و بوی خون می دهد، این ویرانه همان آشیانه ای ایست که زمانی پناهگاه شد و مادر، چراغ خانه و روشنای زندگی بود.

این خاک هزار فانوس غزه، گوشه ای از فلسطین، خاک بیت المقدس است، خاک خاکستر شده ایی است که آوارش بر سر کودک و مادر فرو ریخت و کمر پدر خانه را شکست.

این صحنه ها چیست؟ به کدامین گناه کودکی؟ مظلومیت؟ بی پناهی؟ غیرت بر آب و خاک؟ بر کدامین انگیزه و ایمان همچنان ایستاده اند و خم به ابرو نمی آورند و چنین دنیا را شگفت زده و حیران کرده اند.

بیا کودک مظلوم غزه که خود قصه و تاریخی دیگر از تکرار مظلومیت آل محمد(ص) و قصه ای از جنس بلور و گلاب، با طعم مقاومت هستی که نورش، طلیعه صبح آزادی و روشنایی است.

و اما در گوشه ای دیگر از این مقاومت ها، پدری بر تل خاک خانه نشسته و به دور دست ها نگاهش را دوخته و منتظر معجزه ای است که صدایی از زیر آجرها و آهن های سقف فرو ریخته بشنود و اینچنین بود که خاک غزه، خاک وطن، خاک خاکستر شده ای که آوارش بر سر کودک و مادرش ریخت و پدر را خَم کرد.

و آن دیگری تکه های باقیمانده بدن خونین فرزند در دستان لرزانش، فریادش را بر افروخت که ببینید این است جگر گوشه من، این است مقاومت، خون، شهادتی که در وجومان رخنه کرده است.

یا مادری که در کنار آواره های خانه با دستانش خاک را کنار می زند و می گوید فرزندم صدایم می زند. او همین زیر خوابیده بود زیر همین دیواری که هنوز آجرهایش فرو نریخته است او زنده است.

اما نمی داند که پیکری بی‌استخوان و دستی بی‌انگشت در زیر خاک مانده است. در این ویرانه جای گریستن نیست جای ضجه زدن و دریدن گریبان است.

ما و تمامی انسان های با وجدانی که در گوشه ای دیگر از زمین این تصاویر را می نگریم، می گرییم و فریاد می زنیم که ای غزه خاک شهیدان‌تان را می‌بوسیم، دردتان را به جان می‌خریم و اشک را به سویدای دل می ستاییم.

در این سرزمین چیزی هست که شایسته زیستن است که سرور سرزمین هاست، از آغاز و پایان و نامش فلسطین که غزه نگین سرخ، زینت آن شد و همیشه فلسطین خواهد ماند و ایستاده نگاهمان می کند.

انتهای پیام/